Ik werd geboren in 1956, als vierde kind in een gezin van zes. Mijn oudste broer had het syndroom van Down en overleed op zesjarige leeftijd.

​

Na mij kregen mijn ouders nog drie kinderen. Als middelste kind was ik als het ware de brug tussen de oudsten en de jongsten.

 

Mijn ouders waren allebei zelfstandigen met een eigen winkel : mijn vader in meubelen, mijn moeder in kinderartikelen. Opgroeien in een gezin van hardwerkende zelfstandige ouders was niet vanzelfsprekend. We leerden al snel om zelfstandig te zijn – wat op zich waardevol is- maar we voelden toch wel het gemis van een 'écht aanwezige' moeder.

 

Als kind voelde ik al aan hoe moeilijk het was voor mijn moeder om alles te combineren. Ik nam daarom van jongs af aan veel zorg op mij, taken die eigenlijk niet bij een opgroeiend meisje hoorden. Achteraf gezien was die verantwoordelijkheid te zwaar voor mijn jonge schouders.

Ik voelde me onzeker, minderwaardig en wist niet goed wie ik zelf was. Ik spiegelde me voortdurend aan anderen van wie ik dacht ze het 'wél goed deden'.

 

Ik trouwde en werd mama van drie prachtige kinderen. Vanuit mijn faalangst en onzekerheid wilde ik de perfecte vrouw en moeder zijn. Ik werd de perfecte perfectionist. Maar die druk werd op den duur ondraaglijk – voor mijzelf en ook voor mijn gezin.

Rond mijn veertigste crashte ik. Mijn lichaam trok aan de noodrem.

Eerst werd mijn baarmoeder verwijderd, kort daarna kreeg ik de diagnose fibromyalgie, en later ook borstkanker. Mijn lichaam zei stop tegen het leven dat ik leidde : een leven van streven naar perfectie, voortgekomen uit diepe onzekerheid.

 

De medische aanpak bood me weinig houvast. Daarom ging ik zelf op zoek. Wat volgde was een intens proces van zelfonderzoek, bewustwording en heling. Ik ontdekte dat ziekte geen vijand is die bestreden moet worden, maar een boodschap van het lichaam die uitnodigt tot verandering. Genezing gaat voor mij niet alleen over het lichaam, maar over het hele mens-zijn.

Deze weg, hoe pijnlijk en confronterend ook, bracht me dichter bij mijn essentie. Ik leerde loslaten, mezelf herontdekken en opnieuw vertrouwen op mijn intuïtie.

 

Vanuit die ervaring – en vooral vanuit die diepe innerlijke transformatie- begeleid ik nu vrouwen die geconfronteerd worden met borstkanker. Niet vanuit theorie, maar vanuit doorleefde kennis. Omdat ik weet dat echte heling mogelijk is, als je durft te luisteren naar wat je lichaam en je ziel je willen vertellen.